Δυστεχνία η-H TEXNH ME XIOYMOP-{0 PICASsO {ΤΟΥΣ EKANE ΟΛΟΥΣ ΣΑΝ TA MOYTPA TOY}

ΤΟ σάΪτ των εραστών της τέχνης.(Έχω καβαλήσει καλάμι αρχίζοντας να φτιάχνω αϊδίες...)(Humor+Cartoons about Picasso,Rivera,Herbin, Severini)-Αγαπημένες ταινίες 0i:((Δύσκολοι καιροί για χιπυδες)),((Τραμπο.)),((Καταραμένη σχέση)),((Η νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κ.Καβαφη)),((ΣΑΛΟ)), ((Φαντασια)),((θάνατος στη Βενετία)),((Μέσάνυκτα στο Παρίσι.)),((Το Φάντασμα της ελευθερίας)),((Ρόμά)),((Σατί-Ντοκυμανταιρ)),((Φαντάσματα του Γκόγια)),((Ο Μπουνιουέλ στο λαβύρινθο με τις χελώνες))

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΚΑΣΟ TAIPIAZEI ΑΠΟΛΥΤΑ Η ΕΚΦΡΑΣΗ={ΤΟΥΣ EKANE ΟΛΟΥΣ ΣA ΤΑ MOYTPA ΤΟΥ}

Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΟ 1717 ΟΠΟΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΜΕΝΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΠΡΩΣΟΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΥΠΟΥ ΛΟΡΚΑ-ΑΦΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ 17 ΕΙΧΕ ΞΕΦΥΓΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΕΙ [[ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΕΧΝΗ]]-ΤΟ 1017 ΤΟ ΕΙΧΕ ΓΥΡΙΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΚΑΔΗΜΑϊΚΗ ΤΕΧΝΗ [ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΣΑΝ ΤΟΝ ΝΤΕΚΙΡΥΚΟ ΤΟΝ ΣΕΒΕΡΙΝΙ Η ΤΟΝ ΜΠΑΛΑ-ΠΟΥ ΣΥΧΝΑ ΤΟ ΓΥΡΙΖΑΝ ΣΕ ΔΙΑΛΕΙΜΑΤΑ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΠΟΥ ΞΕΧΥΛΙΣΕ ΑΠΟ ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ....,.............................................................Στα τέλη Δεκεμβρίου του 1943, ο Max Jacob πήγε στην Ορλεάνη και στο Montargis για να αγοράσει χριστουγεννιάτικα δώρα για τα παιδιά του χωριού Saint-Benoît. Έμεινε για πέντε μέρες φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός φίλου του γιατρού στο Μονταργκίς, όπου απολάμβανε τη θαλπωρή μιας εύθυμης οικογένειας.Αυτό το περιστατικό είναι ίσως η πιο ευρέως γνωστή ιστορία για τον Max Jacob και είναι το μόνο πράγμα που πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι γνωρίζουν γι 'αυτόν. Παρέχει αρκετές ικανοποιήσεις: αυτή του να δείχνεις έναν διάσημο καλλιτέχνη ως τέρας και τον χαμένο φίλο του ως θύμα. Όμως η κατάσταση ήταν πολύ πιο περίπλοκη. Ο Πικάσο, είναι αλήθεια, δεν ήταν ήρωας. πρόδωσε τον Απολλιναίρ το 1911 όταν ανακρίθηκαν για την κλοπή της Μόνα Λίζα . Όμως, παρόλο που οι γερμανικές αρχές επισκέφθηκαν το στούντιο του Πικάσο κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο ζωγράφος ήταν ευάλωτος: ήταν παρεισακτος κάτοικος στο Βισύ της Γαλλίας και το να απελαθεί στην Ισπανία του Φράνκο θα ήταν καταστροφικό. Όταν έμαθε για την έκκληση του Cocteau, ο Picasso πήγε στο Prade και προσφέρθηκε να το υπογράψει. Ο Πραντ τον απέτρεψε, υποστηρίζοντας ότι η υπογραφή δεν θα είχε καμία βαρύτητα με τη γκεστάπο και απλώς θα έκανε τη θέση του Πικάσο στο Παρίσι πιο λεπτή από ποτέ. Το ίδιο το wisecrack ήταν στη σκληρή lingua franca του Bateau-Lavoir.

H SCALA DI MILANO EINAI ΓΕΜΑΤΗ ΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ [ΜΠΟΥΛΕΖ-ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ...ΒΟΥΛΕΖ]

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ Ο ΝΤΕΜΠΙΣΥ,Ο ΜΠΟΥΛΕΖ ΚΑΙ Ο ΚΑΝΤΙΝΣΚΙ[ΠΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΚΑΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΥ]ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΜΙΣΟΥΣ...............................................................................................................................Ο ΜΠΑΡΟΟΥΣ [ΠΟΥ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥΣ] ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ 10.000 ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΕΙΣ ΤΟ ΒΑΘΥ ΓΗΡΑΣ[ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΤΑΧΡΗΣΕΙΣ.........................................................................................................Η ΚΟΙΝ.ΚΛΙΜΑΞ ΠΑΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ.=ΠΡΩΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ[ΦΥΣΙΚΑ].ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ[ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ] ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΙ ΚΑΙ ΑΣΘΜΑΙΝΟΝΤΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΕΣΑΙΟΙ..

Ο ΜΑΡΙΝΕΤΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΚΥΚΛΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΕΣ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΒΑΝΓΚΑΡΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ [ΣΕΝΤΜΠΕΡΓΚ,ΝΤΕΜΠΙΣΥ ΚΤΛ] ΒΑΣΙΣΤΗΚΑΝ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ [[ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΝ]] ΣΥΝΘΕΤΩΝ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΑΤΙ Η ΤΟΝ ΑΪβΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ.ΕΝΩ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΔΕΝ ΒΑΣΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ[ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΑ ΓΛΥΠΤΑ]

ΤΙ ΡΟΥΜΑΝΑ ΤΙ ΜΟΥΝΑΡΑ

ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΤΑΝ ΠΑΩ ΣΤΗ ΡΩΜΗ [ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΕΚΘΕΣΕΙΣ] ΠΗΓΑΙΝΩ ΚΑΙ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΜΩΪΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΕΛΑΝΤΖΕΛΟ,ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΜΙΚΕΛΑΝΤΖΕΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΕΛΑ ΣΙΣΤΙΝΑ [ΟΠΥ ΚΑΘΩΜΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΣΚΕΠΤΩΜΕΝΟΣ ΠΩΣ Ο ΓΚΑΙΤΕ,Ο ΜΠΑϊΡΟΝ,Ο ΓΟΓΟΛ,Ο ΟΣΚΑΡ ΟΥΑϊΛΔ,Ο ΤΣΑϊΚΟΒΣΚΙ,Ο ΜΠΕΡΛΙΟΖ,Ο ΜΕΝΤΕΛΣΟΝ,Ο ΜΑΝ,Ο ΝΤ/ΑΝΟΥΝΤΣΙΟ,Ο Ράσκιν, o NIETCHIE,O PICASSO,O DIAGILEV ΣΕΡΙΑΝΗΣΑΝ ΕΚΕΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ.

ΟΛΑ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΤΑ ΕΠΙΝΟΗΣΕ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑϊΛΑΡΤ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΡΤ ΜΠΡΟΥΤ.

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΟ 17.ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΑ ΤΡΙΜΗΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ[ΝΤΕ ΚΥΡΙΚΟ,ΜΠΟΤΣΙΟΝΙ,ΜΠΑΛΑ]ΠΟΥ ΤΟ ΕΡΙΧΝΑΝ ΣΥΧΝΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟ.ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ.ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΗ.ΚΑΙ ΠΟΥ ΛΙΓΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ[ΠΡΟΣΧΕΔΙΑ ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ,3 ΧΟΡΕΥΤΕΣ].ΠΑΝΤΩΣ ΗΤΑΝ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΑΝΥΠΑΝΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΕ...ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ

ΟΙ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΤΖΙΛΜΠΕΡΤ ΚΑΙ ΤΖΩΡΤΖ ΑΣΚΟΥΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΥΝ[ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΦΟΒΙΑ,Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΩΤΗΤΩΝ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΟΡΜΑ]. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΤΣΕΡΙΣΜΟΥ,ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΤΕΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ

Παπινι.Η ουσία του πραγματισμού και μια συνέντευξη με τον Πάμπλο Πικάσσο

Τζοβάνι Παπίνι: Η ουσία του πραγματισμού Nestoras Poulakos 27 Ιούν 2016 Παπίνι Μεταφράζει ο Αλέξανδρος Τσαντίλας Ο Πραγματισμός δεν έχει ορισμό ΟΠΟΙΟΣ επιχειρήσει να διατυπώσει έναν ορισμό του πραγματισμού με λίγες μοναχά λέξεις θα διαπράξει ό, τι πιο αντιπραγματιστικό δύναται κανείς να διανοηθεί. Για την ακρίβεια, όποιος αποπειραθεί να συμπεριλάβει σε μια και μόνο σύντομη φράση όλες τις τάσεις και τις θεωρίες που συγκροτούν τον πραγματισμό, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα καταλήξει σ’ έναν γενικόλογο και ατελή ορισμό • κι αν μισούν δυο πράγματα οι πραγματιστές περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, αυτά είναι η ασάφεια και η αοριστία. Απ’ την άλλη μεριά, σκοπός μου είναι η συζήτηση να κεντρίσει το ενδιαφέρον σας, ως αναγνώστες • εξάλλου, η αγάπη, όπως λέει κι ο Λεονάρδος, γεννιέται και μεγαλώνει με την γνωριμία. Με ποιο τρόπο, όμως, να συνεχίσω; Θα μπορούσα να παραθέσω δύο ή τρεις ορισμούς του πραγματισμού που έχω άμεσα στη διάθεση μου, οι οποίοι συνοψίζουν όλα τα χαρακτηριστικά και στοιχεία που περιλαμβάνει σε ένα πράγμα • δεν θεωρώ, ωστόσο, ότι θα ήταν πρέπον, κατ’ αυτό τον τρόπο, να συστήσω την πραμάτεια μου. Θα μπορούσα να σας πω, παραδείγματος χάριν, ότι ο πραγματισμός δεν είναι παρά «μια συλλογή μεθόδων με σκοπό την ενδυνάμωση της ανθρώπινης ισχύος» - αλλά θα μπορούσατε κάλλιστα να μου ανταπαντήσετε ότι βάσει του προτύπου αυτού, ακόμη κι ένα εγχειρίδιο σηραγγοποιίας θα ήταν κομμάτι του πραγματισμού. Περαιτέρω, ένας άλλος πραγματιστής θα σας διαβεβαίωνε ότι το δόγμα του θεμελιώνεται στον στοχασμό του μέλλοντος (τις μελλοντικές συνέπειες και τις προβλέψεις), έτσι που ο πραγματισμός ν’ αποκτά και μια πρόσθετη ονομασία: προμηθεϊσμός. Και για μια ακόμη φορά, θα μπορούσατε να τον ρωτήσετε εάν τα συγγράμματα μετεωρολογίας, ή τα βιβλία προφητικής ερμηνείας των ονείρων, ή ακόμη κι οι Ουτοπίες των αναθεωρητών, αποτελούν κι αυτά κομμάτι του πραγματισμού. Τα πράγματα θα χειροτέρευαν ακόμη περισσότερο εάν κάποιος ισχυριζόταν ότι η θεωρία του πραγματισμού δίνει έμφαση στο πρακτικό κομμάτι, κι ότι κατά την επιλογή των δογμάτων του αντικαθιστά το κριτήριο της ωφελιμότητας μ’ εκείνο της αλήθειας. Αν και ο ορισμός αυτός είναι εν πολλοίς ορθός, θα πρέπει να εξετάσουμε τι νοείται επακριβώς ως πρακτικό κομμάτι, και τι ως ωφελιμότητα, έτσι ώστε να προσδώσουμε σε αμφότερους τους όρους μία ακλόνητη σημασία. Υπάρχει, όμως, έστω και μία θεωρία που ο επινοητής της να μην δηλώνει ότι διαθέτει πρακτικά συμπεράσματα; Υπάρχει θεωρία που να μην έχει καμία απολύτως ωφελιμότητα; Οι θεωρίες έχουν μια κάποια ωφελιμότητα που συμπίπτει με την αλήθεια τους, όπως για παράδειγμα, τ’ ότι θεωρείται γενικά χρήσιμο να στηριζόμαστε στις θεωρίες που καταλήγουν σε ορθές προβλέψεις • και την ίδια στιγμή, υφίσταται και μια άλλη ωφελιμότητα που αντιβαίνει στην πρώτη, όπως, λόγου χάρη, ο ηθικός ενθουσιασμός που δύναται να μας δώσει μια πεποίθηση, ακόμη κι αν είναι εντελώς παράλογη. Τους ορισμούς αυτούς μπορούν να τους διαδεχτούν άλλοι, αλλά το συμπέρασμα στο οποίο είναι πολύ πιθανόν να καταλήξετε είναι ότι ο πραγματισμός, αντί ν’ αποτελεί κάτι το καινούργιο, δομείται από έναν τεράστιο αριθμό ήδη υφισταμένων πραγμάτων, κι ότι τον έχουν αποδεχθεί και τον εφαρμόζουν στην πράξη – ασχέτως του αν το συνειδητοποιούν ή όχι – όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι. Αν όμως καταλήξετε εκεί, θα έχετε υποπέσει σε πλάνη • διότι, ο πραγματισμός όντως περιέχει νέα πράγματα, κι αν είναι πολλοί εκείνοι που τον εφαρμόζουν στην πράξη, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι τους τον αναγνωρίζουν ή τον αποδέχονται. Η αιτία γι’ αυτό έγκειται στους ορισμούς, που ούτε μπορούν, ούτε και πρέπει να είναι μακροσκελείς όσο τα βιβλία – επειδή οι ορισμοί που συμπυκνώνονται σε μία και μόνο φράση, η οποία αποπειράται να εξηγήσει και να συνοψίσει το σύνολο, καταλήγει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να αποτυγχάνει να ξεκαθαρίσει αυτό που πραγματεύεται. Ακόμη συχνότερα, τέτοιοι ορισμοί καταλήγουν σε αμήχανες αμφισημίες, και σε ψευδείς αναπαραστάσεις. Για να αναδείξουμε την καινοτομία και την ξεχωριστή φύση οποιουδήποτε δόγματος, θα πρέπει να κατέβουμε από το καθολικό στο ειδικό, και να συμπληρώσουμε μεγάλους και αφηρημένους όρους όπως δυναμικότητα, πραγματικότητα, μέλλον κλπ. με τον πλούτο που μας παρέχουν οι εξειδικευμένες θεωρίες και τα τεκμηριωμένα στοιχεία. Χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω ο ίδιος, ήδη σας παρέδωσα ένα βασικό πρώτο μάθημα για τον πραγματισμό. Τι μπορεί κανείς να περιμένει από τους Πραγματιστές Με το που καταπιάστηκα με μία δουλειά, αμέσως έρχομαι αντιμέτωπος με μία άλλη. Ένα απ’ τα αγαπημένα γνωμικά των πραγματιστών λέει το εξής: ότι το νόημα των θεωριών προκύπτει εξολοκλήρου απ’ τις συνέπειες που οι ακόλουθοι τους αναμένουν από εκείνες. Το να επιβεβαιώνω κάτι σημαίνει, στην πραγματικότητα, ότι προβλέπω ότι κάποια πράγματα θα ανακύψουν, ή ότι θα καταλήξω σε κάποιες πράξεις. Εφαρμόστε, τώρα, το γνωμικό αυτό στον ίδιο τον ορισμό του πραγματισμού, και ρωτήστε με: Τί ενέργειες ή πεποιθήσεις μπορούμε να περιμένουμε από κάποιον στοχαστή που δηλώνει πραγματιστής; Η απάντηση δεν θα αργήσει να έρθει. Οι προσμονές του αφορούν σχεδόν εξολοκλήρου τις επιλογές του στον κόσμο της σκέψης • πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να προβλέψουμε τι θα του αρέσει και τι δεν θα του αρέσει • ποια προβλήματα θα του φανούν σημαντικά και ποια θα απορρίψει ως άχρηστα • ποιες θα είναι οι συμπάθειες και ποιες οι αντιπάθειες του, τόσο στον κόσμο των ιδεών, όσο και στον κόσμο των ανθρώπων. Θα προσπαθήσει, με κάθε τρόπο, να μην απασχολήσει τον εαυτό του με ένα μεγάλο κομμάτι των κλασικών προβλημάτων της μεταφυσικής (ειδικά όσον αφορά την καθολική και ορθολογική επεξήγηση του συνολικού αθροίσματος των πραγμάτων), που για εκείνον αποτελούν ανύπαρκτα και άνευ νοήματος προβλήματα. Απ’ την άλλη μεριά, θα ασχοληθεί εξαντλητικά με ζητήματα μεθόδων και οργάνων γνώσης και πράξης, διότι θα είναι σίγουρος ότι περισσότερη σημασία έχει να βελτιώσει ή να δημιουργήσει μεθόδους προκειμένου να καταλήξει σε ακριβείς προβλέψεις, ή να μεταβάλλει τον εαυτό του ή άλλους, παρά να περνάει την ώρα του με άδειες λέξεις γύρω από ακατανόητα προβλήματα. Οι συμπάθειες του θα έχουν να κάνουν με τη μελέτη της συγκεκριμένης περίστασης, με την ανάπτυξη της πρόβλεψης, με ακριβείς και καλά προσδιορισμένες θεωρίες, με τα όργανα εκείνα που ενδείκνυνται για την επίτευξη των σημαντικότερων σκοπών του βίου, με την λακωνικότητα, την οικονομία της σκέψης, κλπ. Όπως είναι αναμενόμενο, θα τρέφει μια αντιπάθεια προς όλες τις μορφές του μονισμού, προς όλες τις καθολικές φράσεις που είτε δεν δηλώνουν τίποτα ή δηλώνουν πάρα πολλά, και προς συγκεχυμένες φλυαρίες που αφορούν παράλογες και αδιανόητες ερωτήσεις. Περαιτέρω, θα έλεγα ότι θα διατηρεί ισχυρές επιφυλάξεις για τα υποτιθέμενα τεκμήρια και την διαισθητικότητα των αρχών, όπως και για την πίστη σε μια μοναδική και αμετάβλητη αλήθεια, καθώς και προς όλες τις αγνωστικιστικές θεωρίες που μετατρέπουν ό, τι υπάρχει στο επέκεινα σε συνώνυμο του πέραν κάθε προσέγγισης αγνώστου. Θα απορρίψει κάθε τι που αρνείται να αλλάξει ή να προσαρμοστεί, και κάθε τι που ισχυρίζεται ότι κυριαρχεί εν ονόματι του ελέω Θεού δικαιώματος του απόλυτου. Δεν θα δείξει κανένα σεβασμό και καμία υποταγή στην περιβόητη «πραγματικότητα» του συνηθισμένου ανθρώπου, ούτε στην επιγειότητα, το terre à terre του εμπειριστή. Μ’ άλλα λόγια, ο πραγματιστής περιφρονεί τα δόγματα που παριστάνουν ότι εξηγούν τον κόσμο μέσα από τρεις ή τέσσερις μυστηριώδεις φράσεις, εξ ονόματος κάποιας ξεχωριστής αρχής ∙ με παρόμοιο τρόπο, περιφρονεί εξίσου τα δόγματα εκείνα που στηρίζονται σε ακατέργαστα τεκμήρια, με τη μορφή που παραδίδονται σ’ εμάς από την εμπειρία, δίχως να προσπαθούν να τα ανάγουν σε θεωρία (κατά το παράδειγμα του στενοκέφαλου εμπειρισμού και ωφελιμισμού της αποκαλούμενης κοινής λογικής) ή σε πράξη (κατά τα πρότυπα του ηθικού εξελικτισμού της «παραίτησης έναντι των νόμων της φύσεως»). Αντ’ αυτού, βλέπουμε τον πραγματιστή να φλέγεται από ένα συναίσθημα ενθουσιασμού για οτιδήποτε αποκαλύπτει την πολυπλοκότητα και την πολλαπλότητα των πραγμάτων, όπως και για οτιδήποτε μεγεθύνει την δύναμη μας να δράσουμε επί του κόσμου, καθώς και για όλα όσα συνδέονται πιο στενά με την πράξη, την δραστηριότητα, και τη ζωή. Αν, παρ’ όλα αυτά, τα χαρακτηριστικά αυτά αποτυγχάνουν να προσδιορίσουν με επαρκή πληρότητα και ακρίβεια το τί είναι ο πραγματισμός, καταφέρνουν να δώσουν, εντούτοις, μια κάποια ιδέα των τάσεων του. Μπορώ, όμως, να κάνω κάτι ακόμα για να προσδιορίσω καλύτερα τις παραπάνω ιδέες: μπορώ, δηλαδή, να δείξω σε ποια σημεία ο πραγματισμός δεν μοιάζει με τα προγενέστερα συστήματα της φιλοσοφίας. Ο Πραγματισμός δεν είναι «Φιλοσοφία» Πάνω απ’ όλα, ο πραγματισμός διαφέρει απ’ τις υπόλοιπες φιλοσοφίες χάρη σ’ ένα πολύ απλό χαρακτηριστικό του: δεν είναι φιλοσοφία – εάν, τουλάχιστον, με τη λέξη φιλοσοφία εννοούμε ένα σύστημα μεταφυσικής, ένα σύστημα του σύμπαντος, ένα Weltanschauung ή κάτι άλλο παρόμοιο. Ο πραγματιστής, εφόσον είναι όντως πραγματιστής, δεν πρεσβεύει τον ιδεαλισμό έναντι του υλισμού, ούτε ενστερνίζεται το δόγμα της δημιουργίας έναντι του δόγματος της εκπόρευσης. Για εκείνον, από τις κατανοήσιμες μεταφυσικές θεωρίες (και δεν υπάρχουν πολλές από δαύτες) μπορούν να προκύψουν μόνο διαφορετικές ηθικές επιπτώσεις – αφού οι πρακτικές και πειραματικές προσμονές είναι ίδιες σε όλες τις θεωρίες. Αυτό σημαίνει ότι τόσο ο φανατικός ιδεαλιστής, όσο και ο άτολμος υλιστής θα κοίταζαν εξίσου να αποφύγουν ένα αυτοκίνητο που πάει να τους πατήσει, μολονότι οι πεποιθήσεις του πρώτου θα έτειναν περισσότερο προς κάποια ηθικά ιδανικά όπως η περηφάνια, η ευγένεια, το πλατωνικό όνειρο του κοσμοποιού, κλπ. απ’ ότι οι πεποιθήσεις του δεύτερου. Ως εκ τούτου, για τον πραγματιστή καμία μεταφυσική υπόθεση δεν περιέχει περισσότερη αλήθεια από μια άλλη. Αυτός που νιώθει την ανάγκη για μια τέτοια υπόθεση, θα επιλέξει μία ανάλογα με τους σκοπούς και το γούστο του στις ιδέες, αλλά δεν θα κομπάσει ότι η υπόθεση του δύναται να αναγνωριστεί ως η πιο γερή και βέβαιη, ούτε ως η πιο καλύτερα αποδεδειγμένη και δοκιμασμένη. Συνεπώς, ο πραγματισμός δεν περιέχει μεταφυσική, είτε αυτή δηλώνεται ανοικτά, είτε υφίσταται σαν υπαινιγμός. Για τον πραγματισμό, οι θεωρίες του κόσμου, εφόσον γίνουν κατανοητές με ορθό τρόπο, δεν είναι παρά ποικίλοι τρόποι επιβεβαίωσης των ίδιων συνηθισμένων στοιχείων, και η αξία τους έγκειται μοναχά στην μορφή που έχουν, η οποία μπορεί να είναι περισσότερη ή λιγότερο δηλωτική, και περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκά διακείμενη προς συγκεκριμένους στόχους και προτιμήσεις του νου μας. Για τον πραγματιστή, οι μεταφυσικές θεωρίες είναι στοιχεία πλάι σε άλλα στοιχεία, κι αυτό που έχει για εκείνον σημασία είναι η ικανότητα να προβλέπει τις διαφορές στην συμπεριφορά των διαφόρων ανθρώπων που πιστεύουν στις θεωρίες αυτές. Απ’ αυτά που είπα έως τώρα, θα φανεί ίσως καθαρά ότι ο πραγματισμός δεν αποτελεί τόσο φιλοσοφία, όσο μέθοδος για να πορευόμαστε χωρίς την φιλοσοφία. Αγωνιζόμενος, αφενός, εναντίον προβλημάτων που στερούνται νοήματος, όπως η μεταφυσική, ο μονισμός, κι άλλα παρόμοια, ο πραγματισμός καταφέρνει να περιορίσει το πεδίο δράσης εκείνου που, από ιστορικής άποψης, καλείται φιλοσοφία ∙ κι ωθώντας, αφετέρου, τους ανθρώπους περισσότερο να πράττουν παρά να μιλάνε, να αλλάζουν τα πράγματα αντί να τα στοχάζονται, να τα αναγκάζουν να υπάρχουν με σαφή τρόπο αντί να αποδεικνύουν την ήδη υφιστάμενη τους ύπαρξη, ο πραγματισμός καταφέρνει να επεκτείνει το πεδίο της δράσης, ελαττώνοντας την επικράτηση της καθαρής εικασίας. Έτσι, ο πραγματισμός θα φαινόταν εκ των πραγμάτων όχι μόνο ως κάτι διαφορετικό από την φιλοσοφία, αλλά ως κάτι εχθρικό προς τη μεταφυσική με την παραδοσιακή κοσμολογική της έννοια. Και οι διαφορές δεν σταματούν εκεί. Μια εξίσου σημαντική διάκριση είναι ο πλουραλιστικός χαρακτήρας των πραγματιστικών θεωριών, σε αντίθεση με την ενότητα και την τυπική οργάνωση των συστημάτων που δημιουργούνται από ένα και μόνο μυαλό. Είναι πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί πως δεν υπάρχει ένα μόνο πράγμα που να καλείται πραγματισμός, αλλά ότι υπάρχουν μόνο πραγματιστικές θεωρίες, και στοχαστές που είναι περισσότερο ή λιγότερο πραγματιστές. Ας γίνει κατανοητό ότι στις θεωρίες των στοχαστών αυτών υπάρχουν συγγένειες, καθώς και σημεία επαφής στις τάσεις τους, διότι στην αντίθετη περίπτωση δεν θα είχε νόημα να χρησιμοποιούμε επίθετο που δηλώνει σύνολο και κοινότητα. Αυτό, όμως, δεν ακυρώνει το γεγονός ότι ο πραγματισμός αποτελεί συνασπισμό θεωριών που προέρχονται από διάφορες πηγές και ιδιοσυγκρασίες, αντί για κάποιο καλαίσθητο σύστημα που απορρέει απ’ το μυαλό ενός μεμονωμένου φιλοσόφου ή από κάποια ομοιογενή και καλά οργανωμένη σχολή. Αν συγκρίνουμε την κατά κάποιο τρόπο τυχαία συγκρότηση του – που περιλαμβάνει συνεισφορές από πάρα πολύ κόσμο και πολλές χώρες – με άλλους ορθολογικά και καλά διαμορφωμένα συστήματα σκέψης όπως ο ντετερμινισμός στα έργα του Σπινόζα, ο απόλυτος ιδεαλισμός στα έργα του Χέγκελ, και η εξέλιξη στον Σπένσερ, τότε η διαφορά του είναι άμεσα ορατή. Η διασκορπισμένη κατάσταση των ιδεών που έχουν συγκεντρωθεί υπό την κοινή ονομασία του πραγματισμού καθιστά δύσκολο να βρεθεί ένας στοχαστής που να είναι πραγματιστής απ’ την κορφή ως τα νύχια. Ορισμένοι άνθρωποι είναι πραγματιστές – αν και μάλλον δεν το συνειδητοποιούν – όσον αφορά ορισμένα ζητήματα ή χαρακτηριστικά, ενώ δεν είναι πραγματιστές, ή παρουσιάζουν αντιπραγματιστικό χαρακτήρα απέναντι σε άλλα ζητήματα και χαρακτηριστικά ∙ διαπιστώνουν ότι το ίδιο πνεύμα ελευθερίας, η ίδια απελευθέρωση απ’ την ακαμψία που οι πραγματιστές έχουν διαπιστώσει ότι υφίσταται στο πεδίο των επιστημών, είναι εξίσου υπαρκτή και στο δικό τους δόγμα. Ο Πραγματισμός διαφέρει από τον Θετικισμό Κατά τη σύνταξη αυτής της επί τροχάδην επισκόπησης των διαφορών ανάμεσα στον πραγματισμό και τις άλλες φιλοσοφίες, άφησα επίτηδες τον θετικισμό κατά μέρος, διότι το ζήτημα της σχέσης του με τον πραγματισμό είναι πολύ πιο περίπλοκο. Για την ακρίβεια, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν – είτε από δειλία, είτε από άγνοια – ότι ο πραγματισμός δεν είναι παρά εκδοχή, ή ανούσια αναθεώρηση, αυτού που είναι γνωστό ως θετικισμός, ή αγνωστικισμός. Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που λένε ότι ο πραγματισμός είναι μια τελειοποιημένη τους μορφή, κι άλλοι που δηλώνουν ότι αποτελεί εκφυλισμό του θετικισμού. Ο Μάριο Καλντερόνι, μολονότι διαπιστώνει πως η ονομασία πραγματισμός εκφράζει «μια αληθινή πρόοδο στο σύστημα του θετικισμού», επιβεβαιώνει εντέλει την «θεμελιακή ταυτοσημία» των δύο δογμάτων. Πέραν τούτου, στον αγώνα του Περς κατά των άνευ περιεχομένου ερωτημάτων, ο Καλντερόνι δεν βλέπει τίποτε άλλο πλην μιας απλής συνέχισης της διαμάχης των θετικιστών ενάντια στη μεταφυσική. Στο σημείο αυτό διαφωνώ με τον Καλντερόνι, και μου κάνει βαθιά εντύπωση πως ένας τόσο παθιασμένος εραστής των διακρίσεων αδυνατεί να δει τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των δύο δογμάτων. Δύο είναι τα σημεία που ο πραγματισμός φαίνεται να συμφωνεί με τον θετικισμό: στην σημασία της πρόβλεψης, και στην απόρριψη των μάταιων και παράλογων ερωτημάτων ∙ υπάρχουν, εντούτοις, διαφορές ακόμη κι όσον αφορά τα δυο αυτά σημεία, χώρια τα υπόλοιπα που θα εξετάσουμε παρακάτω. Διότι ο πραγματισμός δεν θεωρεί την πρόβλεψη απλά και μόνο σαν άνοιγμα προς τις πρακτικές εφαρμογές, ή σαν βοήθημα για την επαλήθευση θεωριών, αλλά και σαν μέσο ορισμού και ερμηνείας των ίδιων των θεωριών. Συνεπώς, στην περίπτωση αυτή, μια τέτοια πρόβλεψη διαμορφώνει μια τελείως νέα προσθήκη στην μέθοδο του θετικιστή. Ο πραγματισμός, όπως και ο θετικισμός, καταδικάζει και απορρίπτει τα παράλογα και κενά ερωτήματα που αποτελούν πολύ μεγάλο τμήμα της μεταφυσικής, αλλά δεν τα απορρίπτει επειδή είναι άλυτα ∙ όλοι σχεδόν οι θετικιστές είναι αγνωστικιστές, κι υποστηρίζουν ότι ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να επιτύχει την επίλυση των προβλημάτων αυτών. Οι πραγματιστές, τουναντίον, είναι όλοι τους αντιαγνωστικιστές, και υποστηρίζουν ότι τα προβλήματα αυτά δεν είναι μεγαλεπήβολα για την νοημοσύνη μας, αλλά υπερβολικά στερημένα νοήματος, πολύ ανόητα, κι η απροθυμία τους να απασχοληθούν με τέτοια ζητήματα δεν συνιστά τεκμήριο ανικανότητας, αλλά απόδειξη της δύναμης του νου. Οι θετικιστές αποκηρύσσουν την μεταφυσική, αλλά από τη στιγμή που δεν εξηγούν το γιατί την αποκηρύσσουν, αφήνουν ένα παράθυρο ανοικτό για να επιστρέψουν τα αποδιωγμένα προβλήματα στο προσκήνιο. Έτσι, αυτό που προκύπτει είναι ακόμη χειρότερο, αφού το έλλειμμα μιας αρκετά βαθιάς ανάλυσης στις θεωρίες, τις επιστημονικές μεθόδους, και της ίδιας της φιλοσοφίας τους, προσφέρει στην αράχνη της μεταφυσικής τη δυνατότητα να πλέξει για μια ακόμη φορά τον ιστό της τόσο εντός των θετικιστών, όσο και στην σκέψη τους. Αυτό είναι εμφανές ακόμη και στους καλύτερους εκπροσώπους των θετικιστικών μεθόδων, μιας και ετούτοι, ενώ υψώνουν τη φωνή τους όπου σταθούν κι όπου βρεθούν ενάντια στην μάταιη και κενή μεταφυσική, αδυνατούν εντέλει να αντιληφθούν την φτωχή και αδύναμη μεταφυσική στα βιβλία και στις συζητήσεις τους. Ο αγνωστικισμός, ο μονισμός, ο υλισμός, η εξέλιξη, που πάντα συνδέονται ή συγχέονται στα μυαλά των θετικιστών, αποτελούν μεταφυσικά δόγματα που προϋποθέτουν, με τη σειρά τους, μεταφυσικές προκείμενες. Ο αγνωστικισμός υποδηλώνει την πίστη σ’ έναν κόσμο πιο αληθινό απ’ ότι ο δικός μας. Ο μονισμός απευθύνεται σε καθολικές και αδιανόητες συλλήψεις. Η εξέλιξη προτείνει ένα τρόπον τινά προνοιακή απλότητα του σύμπαντος και ούτω καθεξής. Ως εκ τούτου, ο θετικισμός είναι αντιμεταφυσικός στα λόγια, ενώ ο πραγματισμός είναι αντιμεταφυσικός επί της ουσίας. Οι διαφορές δεν σταματάνε εδώ. Ο πραγματισμός εμπεριέχει τρεις τάσεις, οι οποίες δεν υπάρχουν καθόλου στον αγνωστικιστικό θετικισμό, ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, υπάρχουν μόνο σε μια κατάσταση εν τη γενέσει. Η πρώτη απ’ τις τάσεις αυτές είναι η αρχή της οικονομίας της σκέψης, που ίχνη της μπορούμε πιο εύκολα να βρούμε στον Όκαμ και στον Λάιμπνιτζ, παρά στους θετικιστές. Δεύτερη έχουμε την επαναφορά του Βακωνιανού αξιώματος «γνώση ίσον δύναμη», δηλαδή την επίδειξη του τμήματος που κατέχει η ιδέα της δύναμης, και οι προοπτικές της δύναμης στις πεποιθήσεις και τις θεωρίες μας. Τρίτη και τελευταία είναι η χειραφέτηση της σκέψης, τόσο από τα άμεσα τεκμήρια, όσο και από τον καθαρό ορθολογισμό. Ο πραγματισμός περιλαμβάνει και τα δύο, τόσο στις θεωρίες του για την ελεύθερη «δημιουργία» τεκμηρίων και υποθέσεων στην επιστήμη, αλλά και στις απόψεις του για τ’ ότι δεν είναι αναγκαίο, όσον αφορά τα πορίσματα, οι βάσεις των συλλογισμών να είναι «ορθολογικές» ∙ ο πραγματισμός, δηλαδή, για να χτίσει νέες θεωρίες και νέες επιστήμες, μπορεί κάλλιστα να επιλέξει να θέσει ως βάσεις συλλογισμού παράλογες ή παράδοξες υποθέσεις. Οπότε, κατά την γνώμη μου, αυτό αρκεί προκειμένου να δικαιολογήσει τον διαχωρισμό σε διαφορετικές ονομασίες μεταξύ των δύο τρόπων σκέψης, πόσο μάλλον αφού από ιστορικής άποψης, είναι φανερό ότι οι διαφορές μεταξύ πραγματισμού και θετικισμού είναι πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που υπήρχαν μεταξύ του θετικισμού και της προγενέστερης σχολής με τ’ όνομα «Αγγλική Φιλοσοφία». Είναι αλήθεια ότι ο πραγματισμός, σε ορισμένα σημεία, πατάει πάνω στη δουλειά που έκαναν μερικοί απ’ τους καλύτερους θετικιστές, αλλά μπορεί κάλλιστα να δηλώνει, αν τον εξετάσουμε εκ του σύνεγγυς, ότι στην πραγματικότητα συγκροτείται από διαφορές του θετικισμού. Αυτό και μόνο συνιστά τη μεγαλύτερη απόδειξη της μεταξύ τους διαφοράς! Γιατί είναι Καλό να είναι κάποιος Πραγματιστής Έπειτα απ’ όλα όσα είπα, οι αναγνώστες μου μάλλον θα ξεκινούν να διακρίνουν τι σημαίνει να είσαι πραγματιστής ∙ αν και δεν θα μου έκανε έκπληξη αν άκουγα κάποιον να ρωτάει: αφού λοιπόν οι πραγματιστές φαίνεται να προτιμούν θεωρίες που έχουν κάποια χρησιμότητα, πες μας, σε παρακαλώ, ποια είναι η χρησιμότητα στο να είναι κάποιος πραγματιστής. Το ερώτημα, έπειτα απ’ όσα έχω ήδη αναπτύξει, δεν είναι δύσκολο ν’ απαντηθεί. Τα πνευματικά οφέλη για κάποιον που είναι ή που γίνεται πραγματιστής, δεν είναι διόλου αμελητέα. Το πρώτο όφελος είναι η εξοικονόμηση χρόνου, μιας και ο πραγματιστής δίνει μια χαριστική βολή, ένα οριστικό quietus στα αποκαλούμενα ως «άλυτα προβλήματα», και στα υποτιθέμενα «αινίγματα του σύμπαντος», που δεν είναι παρά μόνο ανύπαρκτα ή κακώς διατυπωμένα προβλήματα που επιλύονται όταν διατυπώνονται με τον πραγματιστικό τρόπο. Έτσι, ο χρόνος που εξοικονομείται κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να αξιοποιηθεί για την μελέτη άλλων προβλημάτων, ή για την πρακτική εφαρμογή θεωριών που έχουν ήδη επαληθευτεί από την εμπειρία. Το δεύτερο όφελος είναι η πνευματική διέγερση που προκύπτει από τη συνειδητοποίηση του ανθρώπινου ελέγχου επί των επιστημονικών εννοιών και επί του νου μας, απ’ την αίσθηση της πλαστικότητας που διαθέτει η αλήθεια, από τ’ ότι ενώπιον μας ανοίγονται ολοένα και πιο διευρυμένες σφαίρες δυνατοτήτων για την επαγωγική φαντασία, κι από τις δυνάμεις της ανθρώπινης ψυχής επί του σύμπαντος. Η εξοικονόμηση χρόνου, η δύναμη, κι η αύξηση της ικανοποίησης και του ενθουσιασμού αρκούν, κατά τη γνώμη μου, για την ευχαρίστηση εκείνων που έχουν την πρόθεση να γίνουν πραγματιστές. Εάν δεν αρκούν, θα επισημάνω μερικά ακόμη πλεονεκτήματα: δεδομένου ότι ο πραγματισμός διαθέτει τα χαρακτηριστικά κάποιου πράγματος που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, δεν έχει ακόμη τελειοποιηθεί εντελώς, δεν έχει παγιωθεί, ούτε αποκρυσταλλωθεί, αυτό μπορεί να προσφέρει σε κάποιον υποψήφιο πραγματιστή τη δυνατότητα να αναπτύξει, ή ακόμη και να μεταπλάσει τον πραγματισμό ∙ οπότε, αντί να είναι απλά ένας οπαδός, μπορεί την ίδια στιγμή να είναι κι ένας εκ των δημιουργών του. Οπότε, ο πραγματισμός προσφέρει το πλεονέκτημα ότι μπορεί μεν να μην περιλαμβάνει κάτι το μεταφυσικό, αλλά επιτρέπει την αισθητική ή ηθική απόλαυση της δυνάμει ή υφιστάμενης μεταφυσικής. Ποιοι θα γίνουν Πραγματιστές; Μένει να απαντηθεί μια τελευταία ερώτηση: ποιοι είναι εκείνοι που θα γίνουν άμεσα πραγματιστές; Υπάρχει η πιθανότητα να προβλεφθεί ποιες κατηγορίες πνευματικής ιδιοσυγκρασίας είναι εκείνες που διαθέτουν τις προδιαγραφές για να λάβουν τα διδάγματα του πραγματισμού; Για να απαντήσω, υποθέτω ότι θα πρέπει να οικοδομήσω την ψυχολογία του πραγματιστικού τύπου ανθρώπου ∙ διότι οι θεωρίες, ακόμη και στην πιο αγνή και αφηρημένη τους μορφή, έχουν τις πραγματικές τους βάσεις και πηγές σε βιολογικές ανάγκες, και στα βαθύτερα αισθήματα του γενικότερου ανθρώπινου γένους, ή των ειδικότερων ξεχωριστών ατόμων. Η ιδέα που συνέλαβε ο Νίτσε – την οποία πήραν και ανέπτυξαν περαιτέρω οι πραγματιστές – για τις ζωτικές και ηθικές πηγές του καλούμενου ως «καθαρού νοείν», όταν εφαρμόζεται στον πραγματισμό, μας αποκαλύπτει τρεις ομάδες συναισθημάτων που βρίσκονται κρυμμένα στις ψυχές των πραγματιστών. Η πρώτη ομάδα είναι αυτή των ζωτικών συναισθημάτων, δηλαδή οι ενστικτώδεις επιθυμίες που έχουμε για μεγαλύτερη και πλουσιότερη ζωή, και για εκτενέστερη δύναμη. Η αγάπη μας προς τα βάσιμα, τα υπαρκτά και ξεχωριστά πράγματα, ανήκει σ’ αυτή την ομάδα συναισθημάτων, όπως και η συμπάθεια που δείχνουμε στα όνειρα που «γίνονται πραγματικότητα». Σ’ αυτή την ομάδα, επίσης, ανήκει και το μίσος μας για άχρηστες λέξεις και για όνειρα που παρεμβάλλονται στην πραγματικότητα, και που ούτε μας αφήνουν να την αποδεχτούμε ικανοποιητικά, αλλά ούτε μας δίνουν την δυνατότητα να την αλλάξουμε. Τα συναισθήματα της δεύτερης ομάδας θα μπορούσαν να ονομαστούν ως πεσιμιστικά συναισθήματα. Αυτά παρουσιάζονται στην τάση να ευχόμαστε να αλλάξουν όλα όσα υπάρχουν, στοιχεία και θεωρίες. Μια ακόμη εκδήλωση των συναισθημάτων αυτών είναι μια κάποια αποστροφή προς οτιδήποτε φτάνει σ’ εμάς ισχυριζόμενο ότι είναι ήδη πλήρες, και μας αναγκάζει να το αποδεχτούμε, είτε δηλώνοντας ότι είναι επιστημονική υπόθεση, είτε νόμος της φύσης. Η τρίτη ομάδα, αντιθέτως, έχει αισιόδοξα χαρακτηριστικά. Αποτελείται από συναισθήματα υπερηφάνειας. Αυτά φαίνονται στον δισταγμό μας – που αποτελεί τιμή για εμάς – να αποδεχτούμε πράγματα που μας έρχονται ετοιμοπαράδοτα αντί να τα έχουμε κατασκευάσει εμείς οι ίδιοι, και στην απροθυμία να δεχτούμε την πνευματική μας κληρονομιά χωρίς δικαίωμα έφεσης ή αναθεώρησης. Φαίνονται επίσης, μεταξύ άλλων, στην αντιπάθεια μας να υποταχτούμε σ’ αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν αναπόφευκτο, ή αμετάβλητο κι αιώνιο, και στην περήφανη ελπίδα μας να μπορέσουμε να αλλάξουμε τα υπάρχοντα πράγματα μέσω απλής πνευματικής ισχύος. Για να περάσω απ’ αυτήν την υποθετική ψυχολογία σε μια πιο επακριβή πρόβλεψη, θεωρώ, σε γενικές γραμμές, ότι όλοι όσοι σκέπτονται με σκοπό να πράξουν, όλοι όσοι προτιμούν προσωρινές αλήθειες που φέρνουν αποτελέσματα, αντί για υπεραφηρημένους όρους, όσο γοητευτικοί κι αν είναι, θα εκδηλώσουν μια συμπάθεια προς τον πραγματισμό. Αυτοί που αποκλείονται εκ των προτέρων, σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι οι σχολαστικοί που αφοσιώνονται σε σταθερές φόρμουλες, και οι λάτρεις της συστηματικοποίησης που βλέπουν τον κόσμο υπό τον δεσποτισμό ενός συμβόλου ∙ όλοι οι εραστές της αμετάβλητης αλήθειας, της αγνής λογικής, των υπερβατικών ιδεών ∙ συνολικά, όλοι οι συντηρητικοί με την προβιά του ρασιοναλισμού. Υπάρχουν, όμως, δυο κατηγορίες νου που πιστεύω ότι προορίζονται να συγκροτήσουν τον κορμό της στρατιάς των πραγματιστών: αναφέρομαι στους πρακτικούς ανθρώπους, και στους Ουτοπιστές. Οι πρώτοι, επειδή στον πραγματισμό θα βρουν την θεωρητική εξήγηση της περιφρόνησης τους απέναντι σε ερωτήματα που δεν έχουν ούτε νόημα, ούτε πρακτική εφαρμογή, καθώς και εξήγηση για την συμπάθεια που νιώθουν σε κάθε τι ξεκάθαρο, δραστικό και χωρίς περιττά βάρη. Οι δεύτεροι, επειδή στον πραγματισμό θα ανακαλύψουν ενδεικτικές απόψεις που θα τους ενθαρρύνουν να φανταστούν και να ελπίσουν σε αξιοθαύμαστα πράγματα. Οι ιδέες του πραγματισμού σχετικά με παράλογες υποθέσεις, με φαντασιακές επιστήμες, με την επιρροή της βούλησης επί της πεποίθησης, και της πεποίθησης επί της πραγματικότητας, φαίνονται φτιαγμένες επίτηδες για να διεγείρουν τους ποιητές και τους οραματιστές του κόσμου της σκέψης. Συνεπώς, ο πραγματισμός, όσον αφορά αυτή τη συγκεκριμένη έκφανση του, μοιάζει με την διαλεκτική του Χέγκελ, και καταφέρνει, εντέλει, να συμβιβάζει τα αντίθετα. Facebook Twitter Google+ Gmail «μικρή μου κόλαση», της Μαλβίνας Ιωσηφίδου Ημερομηνία 9 Φεβρουαρίου, 2022 In relation to Διαβάσαμε Ποίηση, Μασσαλία: Θεσμός ετών 30 [Ανταπόκριση από τη Γαλλία] Ημερομηνία 6 Απριλίου, 2014 In relation to Κείμενα "Ο ποιητής και η κοινωνία" -Γράφει η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού Ημερομηνία 18 Ιανουαρίου, 2019 In relation to Βακχικόν Exit mobile version

Δεν ξέρω γιατί συνέχεια πάντα τον μικρόκοσμο της ζωής στην Αλεξάνδρεια (καπνοβιομηχανία,βαμβακοπαραγωγοι,γιατροί,δικηγόροι)με τον μεγάλο κόσμο της παρισινής κοινωνίας του 30 αφού η μόνη σχέση που είχαν είναι ότι μερικοί πλούσιοι αιγυπτιωται μπουρζουαδες πηγαίνανε εις παρισίους γλεντοκοπουσανε και αγοράζανε έργα τέχνης(που στέλνανε πίσω στον τόπο τους για να τους τα κατασχέσει ο Νάσερ)Αυτοί όλοι είχαν καταφέρει να πετύχουν στα μικρά μεγαλείο και εξουσία και όχι στα μεγάλα όπως Παρίσι,Ρώμη, Λονδίνο κτλ)

Οι δικηγόροι που αναλαμβάνουν υποθέσεις απόρων πληρώνονται από το κράτος με τριετή αργοπορια

Επειδή ο Χίτλερ ήταν ο μόνος πολιτικός που δεν έκλεβε δεν σημαίνει ότι ήταν καλός..........................................................Η εταιρία ντο βαλιου έχει γίνει διαλακτικωτατη και ζητάει τους πιο χαρισματικούς διακανονισμούς.Εχει αναλάβει την διαχείριση χρεών σε τράπεζες .Και όταν τα θύματα της αρχίσουν να πληρώνουν τα χρέη τους τότε αυτή κρατάει ένα μέρος από την δόση και τα υπόλοιπα τα δίνει στις τράπεζες(από όπου και προέρχονται)

Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΠΙΚΑΣΣΟ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΤΑΝΕ ΣΕ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΙΔΙΑ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΙ-ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΥΧΟΝΤΕΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ... ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΖΗΣΑ ΤΙΜΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 61 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ [ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΦΕΣΩΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ] ΟΜΩΣ ΜΟΛΙΣ ΠΑΤΗΣΑ ΤΑ 61 ΤΟΤΕ Η ΙΔΙΑ Η ΑΝΟΡΓΑΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ...ΕΚΑΝΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ νοικάρη ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΠΛΗΡΩΝΕ[ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΩΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΕΝΟΙΚΙΑΣΩ] ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 20 ΜΗΝΕΣ[ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ 2 Η 3 ΜΗΝΕΣ]-ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΡΟϊΔΕΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΙΜΙΑ ΤΟΥΣ[ΑΔΩΝΙΣ,ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ,ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ,ΤΣΟΥΚΑΤΟΣ,ΚΙΚΙΛΙΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ)ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΛΟΥΤΗΣΑΝΕ ΑΠΟ ΑΠΛΗΡΩΤΑ ΔΑΝΕΙΑ...ΑΦΟΥ ΟΤΑΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΤΕΛΙΚΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ

Η κοράκλα του Πικάσσο.

Όπως του κοντοπιθαρου πατέρα της του άρεσε να παρουσιάζεται γυμνός έτσι και αυτηνης το ίδιο της άρεσε.Υπεροχο σώμα.Ηταν το μόνο από τα παιδιά του Πικάσσο που δεν άφησε απογόνους.Αχοληθηκε με το μόντελινγκ και την δημιουργία αρωμάτων.Συνεργαστηκε με τον σπουδαίο Μποροβτσικ.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΣΕ ΜΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΛΕΕΙ ΟΤΙ [[ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΜΑΣ ΕΠΕΦΗΜΟΥΝ]] ΕΝΩ ΟΤΑΝ ΔΕ ΒΡΕΧΕΙ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Ο [[ΚΑΙΡΟΣ ΜΑΣ ΦΕΡΘΗΚΕ ΚΑΛΑ]]................................................................................................................................................................................................ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΓΙΑΤΙ ΟΤΙ ΑΝΤΙΠΑΘΟΥΝ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΑΦΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΑ]]

Με το πινέλο στο πουλί (0 κ.Πικασσο μας δούλεψε)

Κάποτε πήγα στην Ελβετία μαζί με έναν Έλληνα βετεράνο γελοιογραφο (που πλούτισε διοργανονωντας ομαδικές εκθέσεις από εκείνες που κόστιζαν λίγα λεφτά και όμως ο δήμος δήλωνε ψευδώς ότι κόστισαν πολλά).Όταν ήμασταν εκεί του είπα το εξής:((όταν ο Πικάσσο ήταν στην ηλικία σας ξέρετε τι έκανε)).Και σε αυτό μου απάντησε:((Ναι το κτήνος.Γι αυτό και δεν τον χωνεύω)).Φαινεται ότι το να αλλάζεις διαρκώς γκόμενες(όπως ο Πικάσσο)είναι ατιμία ενώ το να εισπράξεις μίζες από τον δήμο(διογκονωντας τις τιμές των εξόδων σου) είναι εντιμότητα.

Ti Braque Ti Μπρανκουζι

Το ίδιο ακριβώς πράγμα είναι ο κυβισμός με τον φουτουρισμός(ταυτόσημα)μόνη διαφορά ότι ο κυβισμός σχετίζεται με τη ταυτόχρονη απεικόνιση σταδίων της ήσσονος κίνησης ενώ φουτουρισμός σχετίζεται όχι με την απεικόνιση της κίνησης μα με αυτή της ταχύτητας.Ο πιο κοντινός (στον Πικάσσο)ζωγράφος είναι ο Μποτσιονι.Κριμα που αυτός πέθανε τόσο νέος όπως κρίμα που ο Πικάσσο πέθανε τόσο μεγάλος.

Σκοπός του καλλιτέχνη είναι να αλλάξει τη ζωή και όχι να την ερμηνεύσει. π.π.

Δεν είναι μοντέρνα ζωγραφική είναι μοντέρνα μη ζωγραφική όπως ό Ξενάκης δεν είναι μουσική

Ο πιο ισορροπημένος κυβιστης ήταν ο Ντιέγκο Ριμπερα επειδή κατάφερε να βρει το απόλυτο ιβρυδιο ανάμεσα στον κυβισμό και τον μη κυβισμό.ΚΙ όμως ο Χ.Ρηντ δεν ήθελε να τον αναφέρει στην ιστορία της μοντέρνας τέχνης επειδή θεωρούσε ότι ο ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός(στον οποίο μεταπήδησε αργότερα) δεν ήταν μια μοντέρνα ιδιότητα...Ιδιότητα και πράγματα στην εισαγωγή του βιβλίου (((Ιστορία μοντέρνας ζωγραφικής))) είπε ότι δεν θα αναφέρει (μέσα σε αυτό)τους ΜΠΑΛΤΥΣ,Freud,Rouseau κτλ επειδή δεν είναι μοντέρνοι.Ομως για τον Εscher δεν έκανε λέξη.....τόσο πολύ τον σνομπαρουν αυτόν επειδή είχε ίσως την απόλυτη μεγαλοφυΐα και τονε ζήλευαν.

Εγώ είμαι τα πάντα και ταυτοχρόνως τίποτα.Γι/αυτό και ασχολούμαι ταυτοχρόνως με πολλά πράγματα τα οποία δεν είναι το αντικείμενο μου(ουσιαστικά δεν έχω αντικειμένο)Αντίθετα κάποιο άλλοι (π.χ. οι δικηγόροι)ασχολούνται μόνο με το αντικείμενο της υποθέσεως την οποία έχουν αναλάβει αδιαφορώντας για τα παρακλάδια ενός αντικειμένου.Αν πχ ένας ενοικιαστής (ενός χώρου) προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τον ιδιοκτητη να του πουλήσει αυτόν τον χώρο(επειδή χαλασανε εν άγνοια του τα υδραυλικά και τον φθειρανε)τότε ο δικηγόρος που θα αναλάβει να πείσει τον ιδιοκτητη να τον πουλήσει(λαδονωντας τους πάντες) δεν ενδιαφέρεται για το ποια είναι η ψυχολογία και τα κίνητρα εκείνου που θέλει να αγοράσει τον χώρο για να εξιλεωθεί (και η επιμονή άρνηση του ιδιοκτητη να πουλήσει τον κάνει εριστικό ως υβριστή )(κρυοντας τις τύψεις του πίσω από την μάσκα μιας δήθεν επιθετικοτητας)-Αφου ο νομικός ενδιαφέρεται μόνο για την νομική πλευρά του ζητήματος και όχι για την ανθρώπινη αφού είναι μέσα στην φύση του homo experticus να ασχολείται μόνο με το δικό του αντικείμενο αγνοώντας για τα άλλα άνευ κριτικής εφέσεως.Ενω όλοι ξέρουμε ότι τα πάντα πρέπει να συμπικνονωνταμΟ χώρος είναι συμπικνωση του χώρου (Μπερξόν Πικάσσο) και το αποτέλεσμα(συμφέρον)συμπικνωση της ηθικης

ΤΟΣΟ ΤΙΠΟΤΕΝΙΑ ΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΩ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ

Η δόξα είναι κάτι που μας το προσφέρουνε οι άνθρωποι και αυτό είναι μια αρκετή αιτία για να με αφήνει αδιάφορο(όταν μου δοθεί)εκτως βέβαια αν συνδυάζεται από χρήμα.Πρεπει να είναι κανείς η επιτομή του κρετινισμου για να θυσιάσει την ζωή του(Σαν τον Χριστό η τον Χίτλερ) για να μην πουλήσει τις ιδέες του και για να μην τον μισήσουν κάποια ασήμαντα ανθρωπάκια από αυτά που τον καλοπιανουv(όταν αυτός ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΩΣΕΙ]) έστω και αν στο βάθος τον περιφρονούν και δεν χάνουν ευκαιρία να εκδηλώσουν με κάθε τρόπο αυτήν τους την περιφρόνηση.Ο Μινωτής είπε ότι αν γράψεις κάτι σαν τον Σαίξπηρ,τον Αϊσερ,τον Σεβερίνι,τον Νταλί η τον Ριμπερα το κάνεις μόνο για να αυτοικανοποιηθης και όχι για να ικανοποιήσεις τους ψεύτικους οργασμός μιας τιποτένιος μάζας που δεν αξίζει ούτε για να την βασανιζεις

Μοντελιανι. Κάποτε βρήκα κάποια σειρά πορτραίτων τα οποία ήταν τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο και απεικονίζαν μια κοπέλα (όλα τα πορτραίτα παρουσίαζαν την ίδια κοπέλα ζωγραφισμένη σε διαφορετικό στυλ-Το καθένα).Παρουσίαζαν μια σειρά από πορτραίτα της κοπέλας σε στυλ Πικάσσο,Βαν Γκογκ , Μοντιλιάνι ,Σερά, Γουόρχολ,Σεζάν,κτλ κτλ Τα εδειξα τα πορτραίτα αυτά σε μια συνάδελφο η οποία εξεπλάγη με τις γνώσεις μου....Γιατί ήταν τόσο χαζή που νόμιζε ότι έχω γνώσεις ενώ κανονικά δεν έχω αφού γνώσεις (και όχι πλήρεις)έχουν μόνο όσοι έχουν τελειώσει την φιλοσοφική σχολή).

Παρότι ρεαλιστής τελευταίως αρχησα να βλέπω όνειρα σουρεαλιστικά όπως εκείνο με κάποιον που ήταν ένας συνδιασμός ανάμεσα στον Χριστό και τον Τζωρτζ Γκέρσουιν που σκέπαζε όλη την πόλη μας με ένα ρευστό χαλί που θύμιζε την ΚΟΜΕΝΗ ΑΠΟΦΛΟΙΩΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ του Νταλί.και που συμβολίζει την αρρωστημένη σκοτεινιά των σπλάχνων μου.

MUSICAL ABOUT THE LIFE OF LEMPICA IN BROADWAY 1/5/24

Προσωπικά δεν θεωρώ ότι είναι κακό για έναν πλούσιο το να δημιουργεί κάποιες εξωσυζυγικές σχέσεις(Ποιος έχει το μέλι και δεν το γλείφει).Ανθρωπιστης πρέπει να γίνεται κανείς με τους φτωχούς προσφέροντας τους πόσα και όχι με τις πρώην γυναίκες του.Παντως οι εξωσυζυγικές σχέσεις ενός πλουσιου δεν έχουν καμία αξία επειδή γίνονται με γυναίκες που τον θέλουν για τα λεφτά του και όχι για τον ίδιο.Ενω αντίθετα αξία είχαν οι νεανικές του σχέσεις επειδή ήταν πιο ειλικρινεις...................................................................Στον κόσμο της τέχνης υπάρχει το φαινόμενο του να ανταλλάσσονται ύβρεις ανάμεσα σε μεγαλοφυιες.Δηλαδη αυτός που έγραψε την ((θάλασσα))-τις ((Γυμνοπαιδιές)) και τις ((Εντυπώσεις από Ιταλία))Έβριζε τους Μασνε και Σαιντ Σανς (Έστω και αν αυτοί ήσαν εξίσου μεγαλοφυείς με αυτον

o Mayakovski [ΑΥΤΟΣ Ο ΡΩΣΣΟΣ ΠΙΚΑΣΣΟ] ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΟΧΙ ΓΙΑ ΧΑΖΟΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ [ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΟΥΝ] ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΠΙΑΣΕ Η ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ ΤΣΙΜΠΙΔΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΙΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ[ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΕΣ,ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΓΑΛΛΙΕΣ ΤΕΡΜΑ ΟΛΑ].ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΘΥΜΑ ΤΩΝ ΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ ΕΜΟΝΩΝ ΟΠΩΣ Ο ΚΛΟΥΤΣΙΣ,Ο ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ,Ο ΜΕΝΤΕΛΣΤΑΜ

Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ-Η ΤΑΞΗ -Η ΣΥΝΟΧΗ-Ο ΑΚΑΔΗΜΑΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΠΟΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΑ...ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΠΙΥΧΗΜΕΝΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΝ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΣΙΒΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΣΕΠΑΚΙ ΜΑΣ..ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΣΕ ΚΑΤΙ ΤΖΙΤΖΙΦΙΟΓΚΟΥΣ[L.FREUD,ESHER,DALI,SEVERINI,HERBIN,RIBERA]..................................................................................................................................................................STHN ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΞΥΛΟΛΙΟ ΘΑ ΜΠΟΥΝΕ ΦΥΛΑΚΗ ΤΑ ΔΟΙΗΚΗΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ Ο.Σ.Ε ΚΑ ΘΑ ΒΓΟΥΝΕ ΛΑΔΙ ΟΙ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΣΙΑ[ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΣΩΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ]

Geniale transformance

Τελικά όλα ο Πικάσσο τα πρωτοείδε.Προσφατα είδα στην φονταζιονε Πράντα του Μιλάνου μια έκθεση του Πίνο Πασκαλι όπου έπαιρνε κομμάτια από όπλα (που ήταν άσχετα το ένα από το άλλο) και τα συγκολουσε φτιάχνοντας κάτι παράξενα και παράλογα όπλα.Κατι σχετικό προτωκανε ο Πικάσο με τα συναρμολογημένα άσχετα κομμάτια σκουπιδιών

Μιλάνο 24 παλιάτσο ρεαλε.

Μπορεί το Μολ να είναι ένα αυθαίρετο τερατουργημα όμως διασκεδάζω να πηγαίνω σε αυτό όπως διασκεδάζω να πηγαίνω και στην οδό Απόστολου Παύλου γιατί κάνω κέφι την μποέμικη ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί με τους ανθρώπους που τζογάρουν στα παιχνίδια με τους γάντζους και τα αρκουδάκια που προσπαθούν να πιάσουν οι κατευθυνόμενοι γάντζοι..Μου αρέσει που οι άνθρωποι εκεί συμπεριφέρονται ως μέθυσοι χωρίς να έχουν καταναλώσει αλκοόλ και μου θυμίζουν τις αξέχαστες στιγμές που πέρασα στο Σεν ζυστ λε Μαρτέλ κατά την εποχή που ζούσε ο Βαντεμπρουκ(αυτός ο σπουδαίος εμψυχωτής του φεστιβάλ που τον εμφανίζει ο Μπουνιουέλ ως φονιά ποιητή στο ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΥΘΕΡίΑΣ )Επίσης μου θυμίζει και την μποέμικη ατμόσφαιρα του Παρισιού που επικρατούσε πριν 110 χρονιά με τους Πικάσσο,Μοντυ,Ζακομπ,Σαλμον κτλ..θυμίζοντας μου καταστάσεις που τις απολαμβάνω πια σαν θεατής χωρίς να συμμετάσχω σε αυτές και διασκεδάζω γνωρίζοντας πως ποτέ δεν πρόκειται να συμβούν.

ΕΠΑΙΤΙΟΣ=ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΠΑΙΤΕΙ

o ESCHER ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΤΕΧΝΗ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΟΣ ΚΑΛΙΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ[ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΖΗΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ,ΤΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ,ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΕΣ ΤΟ ΑΜΕΣΟ ΤΥΠΟΥ ΠΙΚΑΣΣΟ Η ΜΟΥΣΣΟΡΓΚΣΚΙ].Ο ΑϊΣΕΡ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ.ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΠΕΤΗΡΙΔΑ[ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ]ΕΝΩ Ο ΜΕΓΑΛΟΦΥΗΣ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΣΙΕΝ ΦρόΫντ Η Ο ΜΠΑΛΛΤΥΣ,Η Ο ΡΙΜΠΕΡΑ[ΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΠΙΟ ΙΣΟΡΟΠΗΜΕΝΟΣ ΚΥΒΙΣΤΗΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΕΤΗΡΙΔΕΣ ΩΣ ΜΗ ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΟΙ.Ο ΑΪΣΕΡ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ.ΕΝΑ ΜΗΔΕΝΙΚΟ.ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗΔΕΝΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΤΗ ΟΝΤΟΤΗΤΑ-ΕΝΩ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙ.ΚΙ ΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΜΕΓΑΣ ΟΛΑΝΔΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ ΚΑΙ ΜΟΝΤΡΙΑΝ

ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΤΙ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 2000 ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΖΟΥΖΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ-ΑΤΕΛΙΕ ΤΟΥ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΥ ΜΑΡΟΥΛΑΚΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ-ΠΙΝΑΜΕ ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ.ΚΑΠΟΤΕ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΚΑΤΙ ΧΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΣΑΝ ΠΑΛΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΩΝ εκολίνων ΤΟΥ[ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ ΧΡΩΜΑ ΣΤΑ ΣΚΙΤΣΑ ΤΟΥ].ΤΟΤΕ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΤΑΝΕ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΟΥ [[ΠΑΡΑΝΟϊκοκριτικού]] .ΔΗΛΑΔΗ ΕΨΑΧΝΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΣΤΑ ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ ΑΥΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ[ΟΠΩΣ ΚΑΚΕΙ Η ΚΑΦΕΤΖΟΥ ΣΤΑ ΤΟΙΧΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΛΙΤΖΑΝΙΟΥ] ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΥΡΙΣΚΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΤΟΤΕ ΤΑ ΕΠΕΗΕΡΓΑΖΟΤΑΝΕ ΜΕ ΜΑΥΡΟ ΜΠΙΚ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΟΡΦΕΣ.ΑΥΤΗ Η ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΥΧΑΙΟΥ ΘΥΜΙΖΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΣΟ ΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΝΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΓΕΡΙΝέΣ....ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΗΤΑΝ ΟΜΟΡΦΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΑΣΣΟ

To προσοχή σκύλος στα τουρκικά λέγεται ΚΙΟΠΕΚ ΑΛΑΡΜ

Φαντάσου σέ 1000 χρόνια να έχουν σωθεί στον κόσμο μόνο μερικά καντρα του Πικάσσο.τι ιδέα θαποκτήσουν

οι μέλλουσες γενεές για εμάς..........................................................................................................................Καμία προσωπικότητα δεν έχει επηρεάσει τόσο βαθειά τον εικοστό αιώνα όσο ο Φρόυντ και πόσο δίκιο είχε αυτός όταν έλεγε ότι ο πολιτισμός είναι πηγή δυστυχίας γιατί σε κάνει να ζεις ακροβατικά,γιατί σου δημιουργεί επιπλαστες υποχρεώσεις και σου καταπιέζει τα ένστικτα.Οταν κάποιος ζώο ζει στο φυσικό του περιβάλλον τότε αυτό επιρεαζεται ελάχιστα από φυσικές καταστροφές τύπου σεισμών κτλ ενώ όταν έχεις δημιουργήσει πολιτισμό τότε ένας σεισμός η ένας κυκλώνας μπορεί να διαλύσει μέσα σε ένα λεπτό όσα εσύ και οι πρόγονοι σου δουλέψατε σκληρά για να τα φτιάξετε.

λαπάς Lapaz

ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΠΡΕΠΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ-[ΠΟΥ ΕΚΤΩΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ Ο ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣ ΖΑΚΟΜΠ ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΟΥΛΑΓΚ] ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΕΧΤΕΙ ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΤΙ Ο ΜΑΤΙΣ ΕΠΩΛΕΙΤΩ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΔΩΡΟΔΟΚΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣΕΙ ΝΑ ΠΩΛΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑ ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΣ....Ο ΟΠΟΙΩΣ ΣΑΝ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΗΤΑΝ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑ.

Ο Κλουζώ παρομοιάζει τον αινιγματικό Πικάσσο με τους Μότσαρτ και Ρεμπώ

Ο Βερλαίν (που τον χαρακτηρησανε ως Σωκράτη χωρίς φιλοσοφία)Ήταν κάποιος ο οποίος εδημιουργησε(με ανεπίσημο τρόπο)Ένα είδος ((αυλής)) στην οποία είχε συγκεντρώσει διάφορους νέους ποιητές οι οποίοι ήσαν ταυτόχρονα και όμορφοι (εκπάγλου καλονης)και ταλαντούχοι.Δεν ήταν από εκείνους τους δήθεν που όταν τους άρεσε μια κοπέλα η ένας νέος τον βάζανε να γράφει (η να ζωγραφίζει)ασυναρτησίες τις οποίες κατόπιν τις εξέδιδαν παρουσιάζοντας τες ως βαθυστόχαστα συμβολικά ποιήματα γεμάτα με μυστικοπάθεια.Αυτο ήταν κάτι που το έκανε ο δικός μας Παλαμάς που έγραφε δυθυραμβικες κριτικές για ποιητές που δεν ήσαν σπουδαίοι μα το έκανε απλώς για να τους υποστηρίξει επειδή ήσαν προσωπικοί του φίλοι.Αντιθετα ο Βερλαίν η ο Παζολίνι η ο δικός μας Κάρολος Κουν ήσαν αξιοκρατικοι στις εκτιμήσεις τους όταν προσπαθούσαν να προωθήσουν έναν νέο συνάδελφο σαν τον Ρεμπώ η τον kατηλντ Mantes.

Ο ΣΚΑΛΚΕΑΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ [[ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥΣ=ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ.]]...ΑΥΤΗ Η ΡΗΣΗ ΙΣΧΥΕΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ.ΣΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΥΠΟΥ ΝΟΒΑΡΤΙΣ-ΕΝΩ ΣΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΠΙΟ ΦΤΗΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΑΦΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΥΣΙΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΧΩΡΙΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ [[ΦΙΟΡΙΤΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΣΑΛΤΣΕΣ]]

Το θηλικό της μπογιάς λέγεται μπόγιάς

Ο Ερβερτος Ρηντ λέει στην εισαγωγή της Ιστορίας ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ότι δεν θα συμπεριλάβει στο βιβλίο αυτό τον Μπαλτυς (γιατί ήταν συντηρητικός)Ούτε τον Λουτσιάν Φρόυντ (γιατί ήταν ρεαλιστής.(ούτε τους ναιφ γιατί δεν τους θεωρεί μοντέρνους).Δεν κάνει όμως λόγο γιατί δεν συμπεριλαμβάνει τον Αϊσερ (Που ήταν ο τρίτος ως σπουδαίος συγχρ.0λανδός μετά τους βαν Γκογκ και Μοντριάν).Προφανώς απλά γιατί τον σνομπαρει θεωροντας αυτόν διακοσμητικό η περισσότερο μεγαλοφυή από ότι χρειάζεται να είναι.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΝΙΟ ΠΟΥ ΣΤΟΝ 2Οοο ΑΙΩΝΑ ΟΛΗ Η ΤΕΧΝΗ ΕΠΙΡΕΑΖΟΝΤΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΜΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΦΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΖΟΤΟ,ΤΗΝ ΑΝΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΜE ΤΟΝ ΜΙΚΕΛΑΝΤΖΕΛΟ,ΤΟ ΜΠΑΡΟΚ ΜΕ ΤΟΝ ΡΕΜΠΡΑΝΤ ,ΤΟ ΡΟΚΟΚΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΚΟΓΙΑ,ΚΑΝΑΛΕΤΟ,ΤΙΕΠΟΛΟ,ΤΟΝ ΡΩΜΑΝΤΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΡΝΕΡ ΚΑΙ ΤΟΝ 19οο ΑΙΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΕΖΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΕ

Αυτό που κάνουν οι Καντίνσκι,Κλέε και Πικάσσο (μετά το 1917)δεν λέγεται ζωγραφική(μα-διακοσμητική)Ζωγραφική αποκαλούμε αυτό που σέβεσαι τους κανόνες του παρελθόντος προσαρμόζοντας τους μέσα στο πνεύμα του σήμερα(Μποτσιονι,Σεβερίνι κτλ).......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ [Λ.ΝΤΑΒΙΝΤ,ΜΑΓΚΡΙΤ,ΓΑϊΤΗΣ]ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ 100% ΖΩΓΡΑΦΟΣ.100% ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΡΓΑΦΙΚΗ]

Δυστεχνία η-H TEXNH ME XIOYMOP-{0 PICASsO {ΤΟΥΣ EKANE ΟΛΟΥΣ ΣΑΝ TA MOYTPA TOY}

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΚΑΣΟ TAIPIAZEI ΑΠΟΛΥΤΑ Η ΕΚΦΡΑΣΗ={ΤΟΥΣ EKANE ΟΛΟΥΣ ΣA ΤΑ MOYTPA ΤΟΥ}

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2024

Μέσα στα εναπομείναντα καλλιτεχνικά lofts της Νέας Υόρκης | LiFO

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναφορά κατάχρησης